Never End Peace And Love

Voor mij is het bijna onvoorstelbaar, maar het is toch echt zover.. Na 3 maanden in Nepal te hebben gewoond en gewerkt, heb ik deze week dit fantastische land alweer verlaten. Aan de ene kant heb ik het idee dat ik hier jaren heb gewoond, aan de andere lijkt het nog maar een week geleden dat ik aankwam op het chaotische Tribhuvan Airport en in de prachtige vallei van Kathmandu. Aan mijn nieuwe familieleden van de Women's Foundation hou ik geweldige herinneringen over. Samen met hen woonde en werkte ik de afgelopen tijd en deelde ik alles, van blijdschap en hoop tot ongelooflijk moeilijke situaties en verdriet.
Één van de weken die ik heb doorgebracht, was een perfect voorbeeld van de enorme diversiteit van mijn ervaringen hier in Nepal. Samen met Rama, een collega van mijn leeftijd, ging ik op bezoek in het Dolakha district. Dit district bestaat voornamelijk uit miniscule, afgelegen dorpjes en is één van de gebieden die het hardst getroffen is door de aardbeving vorig jaar. Wij gingen hierheen omdat het de geboortegrond is van Rama. In Nepal moet iedereen voor officiële zaken met de overheid terug naar zijn of haar geboortegrond. Dit betekent dat als je bijvoorbeeld een paspoort nodig hebt, je terug moet naar je eigen districtskantoor in plaats van naar een lokaal kantoor. In dit geval moest Rama haar geboortegrond, het land van haar overleden ouders, claimen. Ze moest hiermee bewijzen dat de eigenaar van de grond nog in leven was. Alleen met dit bewijs kom je in aanmerking om een bijdrage van de regering te krijgen om een nieuw huis te bouwen..

Om 5.00u 's ochtends stonden we klaar om te vertrekken vanuit Boudha, waar wij wonen, voor de lange busrit in een local bus. Een local bus betekent hier dat je niet hoeft te rekenen op een comfortabele trip zoals we gewend zijn in het westen. De zitplaatsen zijn smalle, keiharde bankjes en bieden weinig beenruimte. Ik met mijn 1.71cm (in Nepal enorm lang) zat met mijn knieën tegen het bankje voor me volledig vastgeklemd. De ramen zijn vaak kapot en de deur staat open waardoor het intens koud is in de bus. Ondanks dat oncomfortabel een understatement is, wen je hier toch snel genoeg aan. Het is moeilijk voor te stellen, maar inmiddels ben ik gewend aan een gebrek aan stromend water, elektriciteit, verwarming, meubels en internet. Het is op sommige momenten heel lastig, maar ik begrijp inmiddels de geduldige houding van veel Nepali waarmee ze de aanwezigheid van problemen accepteren. Zonder deze houding is het haast onmogelijk om op dagelijkse basis gelukkig te zijn met alle onverwachte dingen die hier continu gebeuren. Acceptatie is hier het toverwoord. Ik voel me zelf inmiddels ook een stuk geduldiger en rustiger en ben Nepal en de Nepali people dan ook heel dankbaar voor deze nieuwe balans. Het geeft heel veel rust als je je helemaal niet meer druk hoeft te maken om onbelangrijke dingen of dingen die je toch niet kunt veranderen. Na 12 uur in de bus, kwamen Rama en ik aan in Babare, het geboortedorp van haar moeder en het laatste dorp met een weg. Het was inmiddels 18.00u en in deze periode ben ik weer helemaal opnieuw verliefd geworden op het prachtige, ruige landschap hier in de Himalaya's. Het moet gezegd worden dat de buschauffeurs hier ongelooflijk goed zijn in hun werk. De weg naar Babare leek vaak op niet veel meer dan een mooi breed, onverhard wandelpad met elke paar meter een haarspeldbocht naast een afgrond. Toch stuurde de chauffeur onze bus zonder moeite overal doorheen en hoefde maar in 2 situaties de bus heen en weer te steken voor hij de bocht kon nemen. Ik weet niet of ik even succesvol geweest zou zijn met mijn eigen mini-autootje. In Babare werden we opgewacht door de directeur en een leraar van de lokale school en met zijn vieren liepen we naar het huis van de familie van Rama, een afdaling van zo'n 100 meter met een hellingshoek van zo'n 50 graden. Nadat we langs de ruïne kwamen waar de moeder van Rama ooit was geboren en waar de gehele familie een jaar geleden nog woonde, kwamen we bij een laag hutje gemaakt van metalen golfplaten, stukken sloophout, riet en dekens. Binnen brandde een vuurtje waar de tante van Rama op aan het koken was en stond een aantal verhogingen waarvan ik vermoedde dat ze als bed werden gebruikt. De zon was inmiddels ondergegaan en aangezien we hoog in de bergen waren, was de gevoelstemperatuur gezakt tot onder het vriespunt. Vlak onder het dak waren grote openingen in de muren en het hutje bood nauwelijks bescherming tegen de kou en de wind. Zelfs met 3 truien, een slaapzak en 3 dekens heb ik die ik nacht bijna niet geslapen. Dit was wel even een reality check, ik schaamde me er zelfs een beetje voor dat ik in de eerste periode van mijn verblijf in Nepal heb gebaald als er geen internet, elektriciteit of water beschikbaar was voor een korte periode van een aantal uur. De mensen die hier wonen hebben geen eens een huis of een toilet, laat staan enige luxe. Toch kon je ook hier merken wat een gastvrij volk Nepal heeft, wat ze hadden aan voedsel deelden ze direct en ook hier was het bijna onmogelijk om een tweede portie eten af te slaan. De eerste ochtend besteedden we aan het bezoek van de lokale school en een bruiloft. Heel bijzonder om zo'n authentiek stukje Nepali cultuur mee te maken. Van de directeur kregen we informatie over een aantal families die na de aardbeving in grote nood verkeren. Hij vertelde dat er veel scholieren waren die ouders hadden verloren in de aardbevingen en dat hun familieleden niet voldoende middelen hadden om goed voor de kinderen te kunnen zorgen. Naast Rama's persoonlijke doel van deze reis, was dit dit ons gezamenlijke doel, zoveel mogelijk verhalen verzamelen voor de Women's Foundation en de huidige problemen en moeilijkheden van dit afgelegen district zo goed mogelijk in kaart krijgen. Door een duidelijk beeld te krijgen van de huidige situatie hier, kan in de toekomst weer beter hulp worden geboden aan de mensen die dit het hardst nodig hebben. Daarnaast geeft het de bevolking hier ook hoop en de bevestiging dat ze niet vergeten zijn door de buitenwereld. Na onze bijzondere ochtend was het tijd om te beginnen aan onze echte tocht, de trekking naar het dorp van Rama's vader, Khopachagu. Dit is een zeer afgelegen dorp en de enige manier waarop je er kunt komen is door te lopen. Er gaan geen wegen naar dit dorp, de enige paden zijn ongeveer 30-50 cm breed en zijn bezaaid met grote rotsblokken. Het zijn dan ook geen aangelegde paden, maar meer de route die de meeste mensen nemen waardoor er geen begroeiing is. We dalen en stijgen continu en moeten ongeveer 80% van de 6 à 7 uur durende tocht klauteren. De natuur is prachtig, de vergezichten ongerept en adembenemend. Vooral 's ochtends voor 11 uur is het onbeschrijfelijk hoe mooi het hier is, op dat moment zijn alle besneeuwde bergtoppen in de verte zichtbaar en is de lucht strakblauw en helder. Dit in combinatie met de steile rotswanden, oneindige terrasen op de hellingen, de woeste rivieren in de dieptes en het feit dat je met al je benodigdheden voor een week op je rug loopt, maakt deze tocht voor mij onvergetelijk. Ik kan nog steeds niet bevatten hoe prachtig en tegelijkertijd verwoestend de natuur in Nepal is. Zo waren er lange stukken waar we geen pauzes konden nemen. Hier waren in het afgelopen jaar landverschuivingen geweest en waren de rotswanden instabiel geworden. Een nieuwe aardbeving zou er voor kunnen zorgen dat de grond onder onze voeten zou kunnen verdwijnen of dat er rotsblokken van hoger gelegen gebieden naar beneden zouden komen storten. De nacht voor we vertrokken naar Dolakha hadden we de meest recente aardbeving gevoeld (in totaal heb ik hier 11 aardbevingen meegemaakt waarvan 5 redelijk zware), dus met de realiteit van deze mogelijkheid vers in ons geheugen hadden we zeker genoeg motivatie om het tempo erin te houden. Na de bijzondere tocht kwamen we 's avonds aan in Khopachagu, waar we bij een andere oom en tante van Rama zouden slapen. Gelukkig was dit hutje iets beter gebouwd dan de vorige. Ook al was hij gemaakt van dezelfde materialen, hier was iets beter gelet op het dichten van alle gaten. Doordat het hier niet zo waaide binnen, was het meteen een stuk aangenamer en waren een warme trui, een slaapzak en twee dekens voldoende om warm te blijven 's nachts. Ook was hun toilet iets minder primitief en had zelfs een deur, wat toch een stuk prettiger is dan een stuk zeil. Nadat Rama de volgende ochtend haar handtekening had gezet op het bewijs van eigendom, kwamen ook in dit dorp de eerste verhalen binnenstromen. Zo waren er twee jonge kindjes die hun vader hadden verloren toen hij in India probeerde een beter leven voor de familie op te bouwen. Ze woonden nu met hun jonge moeder, die op 24-jarige leeftijd weduwe was geworden, bij hun oma in. Een onhoudbare situatie voor de hele familie, want zonder inkomen is er nooit genoeg eten en nieuwe kleding of een fatsoenlijk onderkomen is al helemaal niet aan de orde. Net als eerder, noteerden we alle informatie voor de foundation. Wat een vreselijk gevoel, mensen komen naar je toe in hele grote nood, en het enige wat je op dat moment kunt doen is luisteren en schrijven. Toch lijken de mensen hier daar al ongelooflijk dankbaar voor. Dit merken we weer als we na nog een dag wandelen in het derde dorp aankomen. Ook hier zijn soortgelijke verhalen, dezelfde vreselijke aardbeving heeft ook hier talloze families uit elkaar gescheurd. In totaal verblijven Rama en ik zes dagen in verschillende dorpen in Dolakha. In die periode zien we honderden tijdelijke hutjes en in totaal 1 huis. Één. Alle andere huizen zijn veranderd in onbewoonbare ruïnes. Het is onvoorstelbaar dat er in één klap zoveel duizenden mensen dakloos zijn geworden en hun familieleden hebben verloren. Overal waar we komen, wordt ons om hulp gevraagd en het meeste wat wij steeds kunnen doen, is beloven dat we ons best zullen doen en hun verhalen opschrijven. Met al deze ervaringen zou je denken dat dit reisje voornamelijk heel deprimerend was, maar dat was toch niet zo. Iedereen hier was tegelijkertijd zo hoopvol en gemotiveerd hun leven weer op te bouwen en zo ongelooflijk gastvrij dat ik continu heen en weer ging tussen bewondering en medeleven. Wat een bijzondere mensen wonen in Nepal. Dit was absoluut één van de meest bijzondere en onvergetelijke weken van mijn leven.

Nu mijn tijd in Nepal erop zit, kan ik met volle overtuiging zeggen dat ik er een nieuw thuisland bij heb. Ik zal in de toekomst zeker nog terug keren naar deze fantastische plek. Ik kan jullie gelukkig ook mede delen dat door alle verhalen die wij verteld hebben over Dolakha (en soortgelijke verhalen uit andere districten) er zeer binnenkort 16 nieuwe kinderen zullen worden opgevangen door de Women's Foundation. Ongelooflijk goed nieuws, helemaal omdat we er achter zijn gekomen dat in de weken voor wij naar Dolakha gingen, hier 8 kinderen zijn omgekomen door de kou. Het voelt ongelooflijk goed dat deze 16 kinderen dat vreselijke lot bespaard blijft. Alles wat nu nog rest, is nieuwe sponsoren vinden voor de kinderen, zodat de stichting ze kan voorzien van alles wat ze nodig hebben. (Mocht je interesse hebben om ook te helpen, www.womenepal.org voor meer info, je mag natuurlijk ook altijd contact opnemen met mij, dan kan ik je verder helpen. Alle hulp wordt enorm gewaardeerd!)

Na de heftige, mooie, hoopvolle, verdrietige, maar vooral onvergetelijkeen bijzondere tijd in Nepal ben ik inmiddels aangekomen in Jakarta, weer een volledig andere wereld. Ik ben weer klaar voor nieuwe avonturen!

NEPAL ˜ Never End Peace And Love