That which not kill us makes us stronger

Jaa! Na 5 jaar ben ik weer terug in Cambodja! Een land waar ik zo lang geleden al een korte periode was geweest en binnen die paar dagen meteen wist dat ik hier ooit moest terug komen om het land echt te zien
Mijn eerste stop deze reis is Siem Reap, de enige echte uitvalsbasis naar de tempels van Angkor. Siem Reap is nog hectischer en drukker dan de vorige keer. Er is een enorme toestroom gekomen van tuk tuks en de pub street is uitgegroeid tot een uitgaanswalhalla. Op de planning staat een 3-daagse tour op de fiets in het enorme tempelcomplex, maar helaas gooit een voedselvergiftiging (opgelopen door een fruitsapje op straat) roet in het eten. Mijn eerste dag Cambodja bestaat dus voornamelijk uit slapen en zo min mogelijk mijn bed uitkomen. De tweede dag ben ik er nog steeds niet helemaal bij dus blijf ik dicht bij het hostel. Ik bezoek Angkor d'Artisan, een enorme werkplaats waar de meest prachtige dingen worden gemaakt, beeldhouwwerk, houtsnijwerk, schilderingen en allerlei producten van zijde. De mensen hier zijn ook betrokken bij de restauratie van Angkor. Ik ga ook naar de silk farm van dit bedrijf waarbij ik van de rups tot het eindproduct kan zien hoe alle zijden sjaals en kledingstukken worden gemaakt. Heel bijzonder om te zien hoe zo'n sjaal ontstaat en dat het hier echt vanaf het begin af aan alles wordt gemaakt.
De dag daarna is het dan eindelijk zo ver, om 4.45u word ik opgehaald om de sunrise bij Angkor Wat te zien. Hoewel ik dit 5 jaar geleden ook heb gedaan blijft dit zo'n indrukwekkend gezicht! Ook de rest van de tempels stellen niet teleur. Het is een prachtige dag en de tempels zijn nog indrukwekkender dan de vorige keer. Elke keer wanneer ik bij zo'n enorme tempel aankom, probeer ik me voor te stellen hoe locals zich honderden jaren geleden moeten hebben gevoeld als zij aankwamen bij zo'n ontzagwekkend huis van de goden.
Na alle tempels is het tijd voor wat natuurschoon, ik pak de boot naar Battambang, over het enorme Tonle Sap meer en langs alle floating villages. Het is bizar om te zien hoe deze mensen leven. Ze wonen in huizen gebouwd op vlotten in the middle of nowhere en de enige manier om bij een volgend dorp of bij de stad te komen is met een klein bootje. In Battambang huur ik samen met een Australier en een Braziliaan scooters waarop we de omgeving verkennen. Naast alle rice paddies, dorpjes, tempels en grotten is dit ook mijn eerste kennismaking met wat de Khmer Rouge hier 35-40 jaar geleden heeft aangericht als we bij de eerste killing cave aankomen. Het is afschuwelijk om te horen en zien wat de bevolking van Cambodja is aangedaan door hun landgenoten... Daarbij komt wel dat het ontzettend inspirerend en geruststellend is om te zien hoeveel veerkracht dit volk heeft. De mensen hier zijn ontzettend aardig, en ondanks dat je hier absoluut wordt gezien als wandelende ATM, is de bevolking vriendelijk, gastvrij en behulpzaam. Ik heb maar een paar nachtjes in Battambang voordat ik door moet naar de volgende stad, Sihanoukville, met haar prachtige stranden en fantastische Backpackers Heaven! Ik ontmoet de eerste dag meteen een aantal gezellige mensen waarmee ik het nachtleven van Sihanoukville verken. Het is de verjaardag van 1 van de jongens en aangezien hij uit de UK komt, zijn shotjes, liters bier en beerpong een onvermijdelijk onderdeel van de festiviteiten. Maar Sihanoukville was niet de echte bestemming van mijn lange busrit naar het zuiden van het land. Vlak voor de kust ligt een eilandje, Koh Rong, met de prachtigste stranden. Een echt paradijsje! Het eiland staat bekend als een plek waar je fantastisch kunt snorkelen, zwemmen, strandhangen, vissen en in het donker zwemmen met plankton. Vooral dat laatste was echt fantastisch. Voor je het water in gaat is er niets te zien, maar zodra je in aanraking komt met het plankton licht het op. Terwijl ik daar in het water lag, was ik omringd door ontelbare lichtjes. Het was ontzettend helder, dus de sterren waren heel goed te zien en ook onder mij in het water leek het of duizenden sterren oplichtten. Absoluut een ervaring om nooit te vergeten! Een klein dieptepuntje in Koh Rong: bij het wandelen door de jungle lette ik niet zo goed op waaraan ik een gebroken teen en ingescheurde spier heb overgehouden.. Ontzettend pijnlijk, maar gelukkig is het inmiddels al goed aan het genezen en ik kan ik weer goed lopen!
Na Koh Rong is het tijd het strand voor eventjes te verlaten. Ik reis met de bus door naar Kampot, een klein rivierstadje vlak bij zee en het vissersdorpje Kep aan zee. De ideale plaats om even lekker te ontspannen en te genieten van de natuur voor ik door ga naar het gestoorde, maar fantastische Phnom Penh.
Phnom Penh werd ooit de parel van Azië genoemd, maar die tijd is al lang voorbij. Momenteel is het een stad waarbij vervuiling hoogtij viert, maar je je vanwege de Franse architectuur toch een beetje in Europa waant. Een groot deel van de huizen is volledig in Franse stijl gebouwd en langs de rivier is een enorm brede boulevard. Als de bestuurders hier zouden zorgen voor wat onderwijs wat betreft hygiène en vervuiling, zou deze stad binnen no time weer de parel van Azië zijn. De stad heeft zo ontzettend veel potentie en heeft ondanks zijn rauwe kant meteen een plekje in mijn hart veroverd. Het zou als zo veel meer bekend kunnen staan dan alleen de plek waar de Killing Fields en het genocide museum S-21 zich bevinden. Voor nu is dat helaas wel waar Phnom Penh voornamelijk om bekend staat, dus ik besluit meteen de eerste dag hier heen te gaan met 3 anderen van het hostel. Het is in één woord gruwelijk.. In de jaren waarin de Khmer Rouge de dienst uitmaakte zijn er in Cambodja ruim 2 000 000 mensen vermoord, een kwart van de bevolking destijds. De leider Pol Pot had het ideaal Cambodja zelfvoorzienend te maken en wilde een klasseloze, volledig agrarische gemeenschap. Dit betekende dat onderwijs en religie werden verboden. Iedereen die een mogelijk gevaar vormde voor zijn ideaalbeeld moest het veld ruimen. Leraren, monnikken, nonnen, artsen en iedereen die het oneens was met het nieuwe regime werden vermoord. Daarnaast was er geen plaats meer voor buitenlanders en intellectuelen. Een intellectueel was je als je een opleiding had genoten, een andere taal sprak of een bril droeg. Als ik in deze tijd in Cambodja had geleefd, waren er dus al zeker 5 redenen waarom ik het niet zou overleven. Naast deze mensen die een gevaar vormden voor het nieuwe systeem werden ook hun hele families vermoord, om te voorkomen dat er ooit kinderen of andere familieleden wraak wilden nemen. Dit onder het mom van: als je het gras wil wieden, moet je ook de wortels verwijderen. Vreselijk! We zijn alledrie op de terugweg een stuk stiller dan op de heenweg in de tuk tuk. Hoe vreselijk dit ook was om te zien, ben ik blij dat ik het heb gedaan. Ik denk dat het ontzettend belangrijk is om de fouten uit het verleden, hoe gruwelijk ook, te zien zodat dit in de toekomst hopelijk voorkomen kan worden.
Na dit heftige dagje geschiedenis ben ik wel toe aan iets luchtigers en anders, daarom huur ik samen met een vriend fietsen om de eilanden in de omgeving van Phnom Penh te bezoeken. Hier is nog nauwelijks vervuiling en krijg je een goed inkijkje in hoe de bevolking leeft in de countryside van Cambodja. Het is een ontzettend fijne afwisseling om heerlijk rond te rijden en te genieten van al het moois dat Cambodja inmiddels weer te bieden heeft. We sluiten onze vermoeiende maar heerlijke dag af met een sunset cruise, waar we een prachtige zonsondergang boven Phnom Penh kunnen zien. Kijkend naar al deze prachtige dingen en naar de vriendelijke bevolking, besef ik hoe veerkrachtig een land kan zijn. Zelfs na de grootste verschrikkingen te hebben doorgemaakt, kunnen mensen hiervan herstellen en weer positief in het leven staan. Ik ben ontzettend blij en dankbaar dat ik nog een keer naar dit land kon gaan en kan het iedereen absoluut aanraden! Voor mij zit het er nu helaas op, dit is mijn laatste avond Phnom Penh voor ik vertrek naar Thailand. Nieuw land, nieuwe avonturen!

Tot snel, liefs



"That which not kill us makes us stronger" -Friedrich Nietzsche