Let us rise up and be thankful

Allereerst iedereen een hele fijne kerst en een ontzettend gelukkig, mooi, gezond en inspirerend nieuwjaar gewenst! En voor mijn lieve papa: gefeliciteerd met je verjaardag en geniet van vandaag!

Op het moment ben ik in Nepal en kijk ik vanaf een terras uit over wat over is van Boudhanath, één van de belangrijkste Buddhistische tempels van Nepal. Er is een hoop gebeurd de afgelopen maand en veranderd in mijn leven sinds mijn vorige blog.

Na Cambodja ben ik doorgereisd naar het noorden van Thailand, een tripje van zeker 30 uur in verschillende bussen wat op zijn zachtst gezegd een uitdaging was. In de nachtbus in een bed proberen te slapen van ongeveer 50cm bij 160cm, uren wachten in de zon bij de grensovergang in Poi Pet en de slechte wegen waren niet per se hoogtepunten van mijn reis, maar de bestemming was het meer dan waard! Ik kwam aan in Pai, een heerlijk relaxed en mooi bergdorpje met ontzettend mooie vergezichten over de bergen in Thailand. De perfecte plek om scooters te huren en een tochtje te maken door de bergen. Samen met mijn nieuwe partner in crime, Terri, reden we een hele dag over de kronkelweggetjes met hier en daar een gat in de weg en zo nu en dan een haarspeldbocht die je in Europa niet zo snel tegen zou komen. De witte buddha, de strawberryfarm en de zonsondergang bij de grand canyon waren de perfecte punten om tussendoor uit te rusten van een geweldige tocht. Ik snap precies waarom iedereen zo enthousiast is over de omgeving van Pai! En alsof het allemaal nog niet genoeg was, bleek Pai zelf bezaaid met café's waar je de heerlijkste huisgemaakte ontbijtjes, lunches en diners kon bestellen. Het is dat er in Chiang Mai een festival aan kwam, anders was ik hier zeker langer gebleven!

Maar het light festival in Chiang Mai op 25 november was één van de redenen waarom ik zo'n aparte route neem (Thailand, Cambodja, Thailand, Nepal, Indonesië, Filipijnen en misschien Myanmar) en there is no way dat ik dat zou missen! Het festival waar ik heen ga, heet Loy Krathong. Tijdens volle maan worden er ontelbare brandende lantaarns in het water en in de lucht gelaten. Wat ik erover gelezen heb, is het een ongelooflijk mooi en bijzonder gezicht, dus ik kan de laatste 2 dagen voor het festival nauwelijks meer wachten. Het voelt weer net alsof ik op de basisschool zit en het bijna mijn verjaardag is. Om de tijd te doden, bezoek ik pprachtige watervallen, tempels en de hoogste berg van Thailand met de scooter. Niet slecht, helemaal als je bedenkt dat ik vroeger niet veel meer kon doen dan door de kamer springen en mijn familie helemaal gek maken met mijn enthousiasme en ongeduld. Als het eindelijk (!) zover is, word ik niet teleurgesteld, het festival is adembenemend. Al die lichtjes die in de rivier drijven en door de lucht zweven met op de achtergrond de volle maan heeft iets magisch. Er wordt geloofd dat met het oplaten van de lantaarns, je ook je ongeluk loslaat. Ik laat er 2 op, één daarvan voor mijn lieve broertje die vandaag 20 is geworden, voor een 21e levensjaar gevuld met mooie ervaringen en veel geluk.

Na Chiang Mai is het tijd om door te reizen naar Bangkok, mijn vlucht naar Nepal gaat al over een paar dagen! In Nepal ga ik 3 maanden wonen en vrijwilligerswerk doen. Doodeng, maar ik heb er zo ongelooflijk veel zin in!! Na een onverwachte tussenstop in Kuala Lumpur word ik in Nepal met alle gastvrijheid ontvangen waar de Nepali people om bekend staan. De mensen hier zijn zo ontzettend vriendelijk! Ik woon hier in een huis met ongeveer 15 familieleden. Dit is geen familie door bloedband, maar een familie gevormd door hun connectie met de Women's Foundation. Sommigen werken voor de stichting, anderen zijn gered of opgevangen door de stichting, en bij weer anderen is het een combinatie van de twee. Binnen een paar dagen nadat ik ben aangekomen, blijkt dat Nepal (na de aardbevingen en landverschuivingen) zich weer in een enorme humanitaire crisis begeeft. Er is een blokkade gaande aan de grens met India omdat dit land het niet eens is met delen van de nieuwe Nepalese grondwet. Hierdoor is het bijna onmogelijk om brandstof, voedsel en andere goederen te importeren en zijn er enorme tekorten ontstaan. Het is eten is duur en brandstof bijna onbetaalbaar voor degenen die al het geluk hebben toch wat in te kunnen slaan. Omdat er nog veel mensen niet eens een huis hebben maar in een tentenkamp of één klein kamertje wonen na de aardbeving, is het voor hen onmogelijk een warme maaltijd te bereiden. Daarom wordt snel besloten met het team van de Women's Foundation het project 'Life saving kitchen' te starten. Hierbij kan iedereen die wil 's middags tussen 4 en 6 een warme maaltijd komen halen. Een enorme klus voor ons team van 20-40 personen. Op de rustigste dag komen er 600 mensen eten en op de drukste dag 1400. In twee weken tijd geven we aan 15402 mensen een warme maaltijd, waarvan ongeveer 60% kinderen zijn. We horen veel hartverscheurende verhalen over mensen die al dagen geen warme maaltijd hebben gehad en niet hadden geweten wat ze moesten doen zonder dit project. 's Nachts koelt het hier af tot het vriespunt en er is nergens verwarming, dus je hebt absoluut een warme maaltijd nodig om warm te blijven. We zijn dan ook ontzettend opgelucht als na 2 weken een aantal kleinere grensposten (illegaal) weer opengaat. Dit zorgt ervoor dat er weer een beetje meer geïmporteerd kan worden en dat het voor mensen weer iets makkelijker wordt voor zichzelf te zorgen. Deze 2 weken waren financieel en met het team dat wij hebben namelijk het maximale wat wij de gemeenschap op het moment kunnen bieden. Naast elke dag te werken in de keuken heeft iedereen namelijk ook zijn/haar reguliere taken. Voor mij bestaat dat uit de begeleiding van vrouwen en kinderen in het opvanghuis en binnen de stischting die slachtoffer zijn geweest van geweld, misbruik en/of verwaarlozing. Daarnaast begeleid ik 2 keer per week de staff en de patiënten van een psychiatrisch ziekenhuis in de buurt. Hoe meer verhalen ik hier hoor, hoe meer ik besef dat het ongelooflijk is hoeveel mensen kunnen hebben en toch positief kunnen blijven, gelukkig zijn en doorgaan met hun leven.

Het is me opnieuw duidelijk geworden hoe ontzettend veel ik heb om dankbaar voor te zijn. In Nederland hebben we zo ontzettend veel dingen die we als normaal beschouwen die hier totaal niet vanzelfsprekend zijn. Zo valt hier iedere dag de stroom voor het grootste deel van de dag uit, is er vaak geen stromend water of brandstof en is er ondanks de kou geen verwarming. Ik wilde graag voor mezelf opschrijven waar ik dankbaar voor ben zodat ik er nog eens op terug kan kijken in de toekomst. Na lang nadenken, een heleboel dingen op te schrijven en inmiddels pijn in mijn hand te hebben van al dat schrijven kan ik maar één ding bedenken: ik ben zo ontzettend dankbaar dat de lijst van mooie dingen in mijn leven eindeloos is!



Namaste



"Let us rise up and be thankful, for if we didn't learn a lot today, at least we learned a little, and if we didn't learn a little, at least we didn't get sick, and if we got sick, at least we didn't die; so, let us all be thankful"